piątek, 21 grudnia 2012

Rekonstrukcja – Krzysztof Bielecki


Rok wydania: 2012
Liczba stron: 222
Źródło: Biblioteczka własna


Na początku tego roku miałam przyjemność poznać twórczość pana Krzysztofa Bieleckiego. Jego książka „Defekt pamięci” zrobiła na mnie całkiem spore wrażenie, była tak zakręcona, tak totalnie nierzeczywista, tak inna od tych które na co dzień czytam. Teraz kiedy kończy się rok, znów przyszło mi poznać kolejne dzieło pana Krzysztofa, i jak sam on napisał do mnie, jest to książka „jeszcze bardziej zakręcona, w której granice nietypowości zostały jeszcze bardziej przesunięte”. Po takich słowach musiałam ją mieć, musiałam ją poznać!!!

Czy jest to możliwe by zniknąć tak zupełnie bez śladu? W normalnych warunkach na pewno tak, ale czy można zniknąć z jadącego pociągu, który nie ma żadnych przystanków, których tak właściwie to nie jedzie, i nie jest takim zwykłym pociągiem. Okazuje się, że tak. John Johnson znika tak po prostu, a jego przyjaciel wraz z pewną damą zaczynają go szukać.

Co w tym wszystkim takiego dziwnego? Dziwne jest to, że to tak naprawdę ostatni rozdział, i właściwa część książki. Autor już we wstępie mówi nam o tym, że „to wszystko, co teraz czytasz, to wstęp. Zarówno ten rozdział, jak i kilka kolejnych. Zadziwiający to wstęp, ponieważ dłuższy niż sama opowieść ...”. i jeśli nie liczyć tego wstępu, to zanim dotrzemy do właściwego opowiadania, przed nami jest pięć historii, które wcale nie trzeba czytać po kolei, i które nie mają ze sobą zbyt wiele wspólnego.

I tak poznajemy pana X, który pewnego dnia zaczął zauważać rzeczy, na które uwagę zwracają tylko dzieci i osoby bardzo wrażliwe. Poznajemy Emmę, która organizuje pierwszą imprezę i nie tylko imprezę, swojemu chłopakowi. Następnie przenosimy się na złomowisko, największe jakie tylko może istnieć, by poznać smutne losy Mo i Ma. A będąc przy dużej ilości metalu, złomu, poznajemy admirała, który marzy o chwale i sławie, który za wszelką cenę chce dotrzeć swoim statkiem podwodnym na biegun południowy. Jest też pewien ochroniarz, który najbardziej na świecie marzy o tym, by być jak Sonora Webster, jest też mężczyzna z zegarkami, który zbliża się do ludzi, by coś im podarować.

Muszę się przyznać, że nie umiałam do końca wyzbyć się starych nawyków, a właściwie typowych dla książki, i czytałam ją od początku do końca. Nie skorzystałam z rady autora, żeby nie traktować jej jak zwykłej książki, że można skakać po rozdziałach. Ale to nic, bo i tak dostałam książkę, która zadziwia, która wymyka się spod kontroli. Nie wiedziałam czego mogę się po niej spodziewać i dostałam ogromną dawkę zdziwienia, autor po raz kolejny zaskoczył mnie nieszablonowością, dużą pomysłowością. Zdecydowanie pan Krzysztof ma wiele ciekawych pomysłów i świetnie potrafi je wykorzystać!

„Rekonstrukcja” to nie jest zwyczajna książką, to nie jest książka, dla osób, które lubią twardo stąpać po ziemi. „Rekonstrukcja” to pierwsza powieść projekcyjna, dzięki której każdy znajdzie w niej coś innego. I jeśli ktoś myśli, że wie o co w niej chodzi, co znajdzie na następnej stronie, że już nic go nie zaskoczy, to jest w grubym błędzie. Krzysztof Bielecki potrafi zaskoczyć niebanalnością, totalnym oderwaniem od rzeczywistości, potrafi tak zakręcić, że już nic nie wiadomo!!!!

Polecam, w szczególności osobom, które nie boją się odkrywać nowych, nieznanych obszarów ludzkiej psychiki, dla których świat nie kończy się na tym co znane!!!

A ja bardzo serdecznie dziękuję autorowi za książkę!!!

19 komentarzy:

  1. Nie wiem, czy dam radę przeczytać tak zwariowaną, nieszablonową historię. Może kiedyś spróbuje, lecz na chwilę obecną mam inne zobowiązania czytelnicze, a których muszę się w najbliższym czasie wywiązać.

    OdpowiedzUsuń
  2. Dziwne to było, ale intrygujące :D
    Chcę przeczytać jeszcze "Defekt.." od tego autora.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziwnie niesamowicie :) Ja tam lubię takie klimaty !

      Usuń
  3. "Rekonstrukcja" aspiruje do miana powieści hipertekstowej? Coś w stylu "Gry w klasy" Cortazara?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I tak i nie, można sobie wprawdzie wybierać rozdziały i postacie są na swój sposób nieprzewidywalne, jedne w swoim rodzaju, jednak tak do końca to bym jej nie porównała do "Gry w klasy". Książka ma coś z powieści hipertekstowej ale wydaje mi że w całości do tego gatunku bym jej nie zaliczyła.

      Usuń
  4. Nie słyszałam jeszcze o tym autorze, ale z chęcią zapoznam się z jego prozą. Zawsze to jakaś nowinka, a to lubię w książkowym świecie najbardziej :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zachęcam, fajnie jest poznawać nowe, nieznane, nieograniczone!

      Usuń
  5. Czytałam. Książka faktycznie jest ostro zakręcona :))

    OdpowiedzUsuń
  6. To już druga recenzja tej książki jaką czytam i kolejna zachęcająca. :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Polecam Ci Ewo, książka jedyna w swoim rodzaju!

      Usuń
  7. Sama nie wiem ... nie jestem do końca przekonana czy to coś dla mnie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. W takim razie nie namawiam, ale jak będziesz miała okazję, to daj jej szansę!

      Usuń
  8. W tej chwili to się chyba boję po nią sięgnąć.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Boisz? A dlaczego? Nie lubisz nieprzewidywalnych książek?

      Usuń
  9. Coś ostatnio głośno się o tej książce zrobiło. Jak wpadnie mi w ręce, chętnie przeczytam:)

    OdpowiedzUsuń
  10. Nigdy nie słyszałam o tym autorze ,a tym bardziej o tej książce. Twoja recenzja bardzo mnie zachęciła. Ostatnio cierpię na syndrom znudzenia czytelniczego ,który objawia się tym ,że już na początku domyślam się tego jak kończy się książka i o dziwo często jest to zgodne z prawdą. Zaufam i przeczytam. Mam nadzieję ,że tym razem będę w pełni usatysfakcjonowana.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Na pewno na początku nie domyślisz się końca - gwarantuję Ci to i oczywiście polecam książkę :)

      Usuń