wtorek, 28 grudnia 2010

Zabójcza podróż - Kathy Reichs



Wydawnictwo: Red Horse
Rok wydania: 2008
Liczba stron: 504
Źródło: Biblioteczka własna



„Zabójcza podróż” to czwarta książka z serii Kości. Moja przeczytana piąta , trochę zaczęłam nie po kolei, bo od wygranej „poniedziałkowej żałoby” i tak się zaczęła moja przygoda z Tempe.
Tym razem Temperance Brennan zostaje wezwana, by pomóc przy katastrofie samolotu, w górach Karoliny Północnej. Gdy inni badają przyczyny katastrofy, Tempe bada ludzkie szczątki. Część ciał jest w dobrym stanie i w pełni rozpoznawalna, ale po niektórych pasażerach pozostały tylko tkanki, kawałki nogi czy ręki. I tak podczas badań wpada w ręce pani doktor noga która nie pasuje do żadnego z pasażerów, a ktoś po tym odkryciu zrobi wszystko , by odsunąć ja od sprawy. I tak się zaczyna kolejna przygoda i walka z mordercą.
Kolejna świetna książka o oszustwach i zepsuciu, o elicie, która sądzi, że jest czymś lepszym, a życie innych jest niewiele warte. Jak i w poprzednich książkach dużo się dzieje a Tempe jak zwykle staje oko w oko z mordercą.
Autorka podobnie jak Tempe służy w DMORT – rządowej organizacji zajmującej się ofiarami katastrof i była w Nowym Jorku, by pomóc ofiarom i rodziną tragedii World Trade Center. Tak więc doskonale wie jak wygląda procedura w takich przypadkach jak ciężka to praca. Często wygląda to tak, że pracuje się od rana do nocy, a psychologowie pomagają nie tylko rodzinom ofiar ale także ludziom pracującym przy zwłokach, ich klasyfikacji.
„Zabójcza podróż” to kolejna dobra pozycja Kathy Reichs, z którą znów możemy przeżyć nowe przygody, ale też dużo dowiedzieć się o katastrofach.
Ocena 5/6

piątek, 10 grudnia 2010

Stokrotki w śniegu - Richard Evans




Wydawnictwo: Znak
Rok wydania: 2010
Liczba stron: 297
Źródło: Biblioteczka własna


     "Stokrotki w śniegu" to już któraś z kolei książka Richarda Evans'a, a dla mnie to pierwsze spotkanie z tym autorem. Richard Evans napisał typową, prawdziwą bożonarodzeniową opowieść i jak sam stwierdził we wstępie, pisząc ją myślał o dwóch kwestiach : "co by się stało, gdyby ktoś miał okazję przeczytać własny nekrolog i dowiedzieć się, co też świat tak naprawdę o nim myśli i jak go ocenia".
     James Kier to prawdziwy rekin nieruchomości. Jest prezesem Kier Company, jednej z największych agencji nieruchomości na Zachodnim Wybrzeżu. Jest człowiekiem bezwzględnym, pewnym siebie i swojego zwycięstwa z każdym. Dla niego nie ma rzeczy niemożliwych a dla zwycięstwa jest gotowy zniszczyć każdego - przyjaciela, samotną matkę, znajomych żony. Rodzina też jest mu nie potrzebna. Wydawałoby się, że takiego egoisty i podłego człowieka nic nie jest w stanie zmienić, a jednak któregoś dnia, Kier uświadamia sobie ilu ludziom zmarnował życie, wykorzystał ich i się odwrócił.
     Evans napisał całkiem  dobrą książkę o Cudzie Bożego Narodzenia. Bohater, gdy postanawia przeprosić, za każdym razem jest pytany czy umiera, bo wielu ludzi doznaje skruchy dopiero w obliczu śmierci. A przecież to święta Bożego Narodzenia są idealnym czasem na zastanowienie się nad własnym życiem, nad zmianami i przebaczeniem. 
     Autor chciał napisać współczesną "Opowieść Wigilijna" i bardzo dobrze mu się to udało. Wprowadza nas w nastrój przedświąteczny i przypomina o tym co tak na prawdę jest ważne i się liczy. Pisze prostym językiem przez co książkę dobrze i szybko się czyta. 
     Polecam tą książkę na wieczorne świąteczne czytanie, by dowiedzieć się, co jest istotą świąt Bożego Narodzenia. Jest też idealna na prezent, z świątecznym klimatem i w pięknym wydaniu. 

Ocena 5/6

poniedziałek, 6 grudnia 2010

Błękitnokrwiści - Objawienie i Dziedzictwo

No i dwie kolejne części za mną, ale po "klucze do Repozytorium" już raczej nie sięgnę. Nie mogę się jakoś przekonać do tej serii, przeczytałam dwie kolejne z ciekawości i bo lubię kończyć serie, a ta mnie absolutnie nie zachwyciła niczym, nie wniosła nic nowego. Z czterech książek najlepsza była trzecia cześć, najwięcej się działo, najwięcej wyjaśniło i już myślałam, że czwarta będzie jeszcze lepsza, no ale nic z tego. Zresztą biorąc pod uwagę czcionkę, ilość kartek pustych to z tych czterech można by zrobić jedną, no może dwie książki. Trochę jak dla mnie na siłę były. Ale nie żałuję, że poświęciłam im czas, bo czytało się je szybko i jednak zabiły mi czas jak leżałam chora, nie musiałam się nad nimi za dużo skupiać. Jako całość oceniam na 3.