sobota, 8 grudnia 2012

Chemia śmierci – Simon Beckett

Wydawnictwo: Amber

Rok wydania: 2006

Liczba stron: 383

Źródło: Biblioteczka własna

„Chemię śmierci” nabyłam już bardzo dawno temu, kiedy modny był motyw bohatera antropologa, no i byłam bardzo ciekawa opisu z okładki: „Już po trzydziestu sekundach przechodzi cię dreszcz. Po minucie masz serce w gardle. A kiedy kończysz czytać, dziękujesz Bogu, że to tylko powieść.” I chociaż niesamowicie ciekawiła mnie ta książka, to jakoś tak wyszło, że zaczęłam się wciągać w książki Kathy Reichs, a ta przeleżała na półce aż do teraz.

Doktor David Hunter dosyć w życiu przeszedł, stracił żonę i córkę, stracił sens życia. By odciąć się od starego życia, by nie musieć codziennie patrzeć na rzeczy, które przypominają mu o wielkiej stracie i bólu, postanawia przenieść się na wieść, i wieść życie wiejskiego doktora. Początkowo miał tylko zastępować starego doktora, który miał wypadek, jednak z czasem okazuje się, że Davidowi odpowiada życie na prowincji, do czasu aż dwóch chłopców znajduje zwłoki kobiety, którym ktoś doprawił skrzydła.

Nie mija wiele czasu, kiedy ginie kolejna kobieta, a doktor David jest proszony o pilną konsultację. Do tej pory świetnie udawało mu się ukryć, że przed laty był wybitnym specjalistą od antropologii sądowej. Teraz sam bierze pośredni udział w śledztwie, badając zwłoki kobiet, które jak wszystko wskazuje, wiele przed śmiercią przeszły. Czasu jest co raz mniej, a wkrótce zostaje porwana kolejna kobieta. Czy w tak małej społeczności uda się znaleźć mordercę, okrutnego i bestialskiego zwyrodnialca?

Wracając do opisu z okładki, muszę przyznać, że częściowo się on sprawdził, jednak „serca w gardle” niestety nie miałam. I to nie dla tego, że książka jest słaba, tylko oczytałam się już z temat zwłok i rozkładu i nie robi to już na mnie takie wrażenia. Ale muszę przyznać, że książka jest bardzo dobra!

Simon Beckett potrafi zainteresować czytelnika, wprowadzić go w temat, potem leciutko uśpić czujność, by na koniec pokazać na co go stać. Fabula jest niewątpliwie świetnie skonstruowana, do tego zakończenie – zaskoczona byłam bardzo! Na początku wspominałam też, że odłożyłam go ze względu na Kethy Reichs, ale żałuję, jak dla mnie jej książki są słabe w porównaniu z tą, pani Reichs za dużą rolę przykładała do swoich badań i za dużo siebie do nich wkładała. Tu rola pana doktora jest całkiem spora, ale nie robi on z siebie niezastąpionego człowieka.

„Chemia śmierci” to świetny thriller, który trzyma w napięciu do ostatniej strony, który pokazuje, jak bardzo może być pokręcona psychika ludzka, jak bardzo można być chorym. Polecam książkę wszystkim tym, którzy nie mieli okazji jeszcze poznać twórczości Simona Becketta, warto, naprawdę warto! A na mnie na szczęście czeka już kolejna jego książka – Zapisane w kościach!