Więzień Nieba – Carlos Ruiz Zafon

Wydawnictwo: Muza S.A.

Rok wydania: 2012

Liczba stron: 411

Źródło: Biblioteczka koleżanki :)

Trochę czasu już minęło, kiedy to pierwszy raz spotkałam się z twórczością Zafona. Sama nie wiem, dlaczego wtedy właśnie wybrałam jego książkę, choć na półkach było wiele innych rzucających się w oczy pozycji, a nazwisko Zafona jeszcze nie było takie sławne. A jednak okładka mnie zaczarowała, a opis nie pozwolił przejść obojętnie – „Cmentarz zapomnianych książek” wiele obiecywał. Teraz choć nie czytałam jeszcze „Gry Anioła” to jednak zabrałam się za tą, wierząc, jak we wstępie napisano, że nie trzeba ich czytać po kolei :)

Rodzinna księgarnia Sempere i Synowie co raz gorzej się ma, interesy idą wręcz marnie, jak nigdy dotąd. Daniel, wraz z ojcem muszą coś wymyślić, jeśli chcą nadal się utrzymać w tym interesie, a do tego Daniel musi myśleć o swojej żonie i synu. I kiedy ojciec wpada na dziwny pomysł i wychodzi z księgarni, wtedy do drzwi puka przeszłość. Przyjaciel Daniela – Fermin Romero de Torres, nigdy do końca nie zdradził swojej przeszłości, zachował dla siebie pewne wydarzenia, jednak teraz przyszedł chyba w końcu czas, by opowiedzieć, historię, która będzie miała wpływ nie tylko na samego Ferimina, ale przede wszystkim zmieni Daniela.

Moja pierwsza książka Zafona – „Cień wiatru” bardzo mi się podobała, autor zdobył moje serce opisem Barcelony, zawikłaną historią pełną tajemnic, do tego epickim i rozlewnym stylem. Jednak „Więzień Nieba” – to dopiero zrobił na mnie wrażenie ! Książka jest niesamowita, cudowna, opowiedziana historia wprost nie do pojęcia. Kiedy zaczęłam czytać historię Fermina, historię „Więźnia Nieba” to wprost nie mogłam się od niej oderwać, nawet na sekundę !

„Twierdza osadzona była na samym szczycie skalistej góry, zawieszona pomiędzy morzem na wschodzie, kobiercem cieni rozsnuwanym przez Barcelonę na północy i bezkresnym miastem zmarłych na południu – cmentarzem Montjuic, którego fetor wspinał się po skałach i przenikał poprzez kamienne szczeliny i kraty do pomieszczeń więziennych”. To właśnie tu trafił Fermin, jak i wielu innych ludzi, którzy nie podobali się władzy, komuniści, którzy według władzy, rzucali tylko fałszywe oskarżenia. Tu trafił też „Więzień Nieba”, który nie tylko pomógł Ferminowi, ale też opowiedział historię, o której większość ludzi, wolałaby nie wiedzieć.

Polecam, i choć większość opinii jakie czytałam o tej książce mówiły, że jest słabsza od poprzednich, to mi się bardziej podobała. Mniej było w niej zagadek i tajemnic, za to autor tym razem stopniowo budował napięcie, dawkował emocje, by stworzyć, przedstawić historię, która na zawsze pozostanie w pamięci !

Polecam !!!