Zeszyty don Rigoberta - Mario Vargas Llosa

Wydawnictwo: Znak

Rok wydania: 2010

Liczba stron: 376

Źródło: Biblioteczka koleżanki

„Szarmancki świntuch Rigoberto, jego zmysłowa żona Lukrecja i mały manipulant Fonsito, bohaterowie skandalizującej Pochwały macochy, wracają w wielkim stylu. „

Dla jednych to wielki powrót, dla innych pierwsze spotkanie. Ja zaliczam się do tej drugiej grupy, i zaczynając książkę nie miałam bladego pojęcia, że może ona być drugą częścią, kontynuacją. Ale co by nie było, zupełnie mi to nie przeszkadzało, i tak jak byłam zachwycona „Szelmostwami niegrzecznej dziewczynki” tak teraz pokochałam Llosa za Fonsita.

Lukrecja i Rigoberto byli bardzo szczęśliwym małżeństwem, do czasu, aż młody pasierb nie omotał swojej macochy i jej nie uwiódł. Teraz każde z nich żyje osobno i tęskni do tego co było, jednak żadne nie chce pierwsze wyciągnąć ręki, i przyznać się do tego jak bardzo chce wrócić. Tylko mały Fonsio ma plan jak pogodzić małżonków, co zrobić by tych dwoje zamiast snuć fantazje, w końcu zaczęło je spełniać.

Tylko czy aby Fonsio ma naprawdę czyste intencje, czy może jest wyrachowany, a wszystko co robi, robi w jakimś konkretnym celu? Bo raz jest on zwyczajnym chłopcem, by za chwilę stać się fanatykiem twórczości Schielegio i przy pomocy jego dzieł, ściągać rozmowy z macochą na erotyczne tematy.

„Zeszyty don Rogoberta” to moja druga przeczytana książka tego autorka i sama nie wiem, która bardziej mi się podobała. Do tej pory myślałam, że „dziewczynka” jest niesamowita ale teraz mam wątpliwości. Bo zeszyty to dopiero pobudzają wyobraźnię, i do końca nie wiadomo co jest prawdą a co tylko wyobrażeniem, jedno jest pewne, erotyki i twórczości Schielego tutaj nie brakuje. A sama postać małego Fonsita zasługuje na mistrzostwo, bo nigdzie do tej pory nie spotkałam się z taką postacią, z chłopcem, który albo cierpi na schizofrenię, albo jest tak przebiegły by raz udawać niewiniątko, by zaraz kusić i emanować seksem.

Polecam – prawdziwe mistrzostwo, a ja muszę poszukać „Pochwały macochy” !!!