czwartek, 27 października 2011

Strzeż się psa – Izabela Szolc



Wydawnictwo: Oficynka
Rok wydania: 2011
Liczba stron: 158
Źródło: Biblioteczka własna


Jestem wielką miłośniczką psów i dumną posiadaczką mojego kochanego Bąbla, rasy bardzo pospolitej i znanej – czyli kundelka :) Dlatego, gdy tylko pojawiła się okazja i możliwość przeczytania książki pani Izy, to wiedziałam, że muszę, że chcę, że jestem jej niezmiernie ciekawa. I tak oto przeczytałam pierwszy „psi kryminał”, który nie do końca okazał się kryminałem, ale który to rozbawił mnie do łez ;)

Albrecht, dla przyjaciół – Al, jest bardzo szanowanym psem na swoim podwórku, wśród innych psich mieszkańców okolicznych penthousów. Wielu z nich nie tylko ze względu na jego pochodzenie (a należy on do Bloodhoudów, czyli psów św. Huberta), ale też na wiedzę na tematy społeczne, znajomość łaciny i wielu wybitnych pisarzy i filozofów, zwraca się do niego z pytaniami, czy przychodzi po poradę. Ma on wielu przyjaciół, dlatego, gdy jeden z nich ginie, to reszta zwraca się do Ala o pomoc. Wszystko wskazuje, że biedny Aleksander, nie zszedł z tego świata, całkiem dobrowolnie, że ktoś mu w tym bardzo pomógł. Nie mija wiele czasu, gdy ginie kolejny pies, tym razem ich znajoma. I tak Al oraz inne czworonogi, jedne z obawy o własne życie, inne z ciekawości, koniecznie chcą się dowiedzieć, kto za tym wszystkim stoi.

Wszystko by wskazywało, że dowiemy się coś więcej, że weźmiemy udział w „psim śledztwie”, jednak tak naprawdę, mało tu dochodzenia, tropienia czy węszenia, a więcej opowieści. Al przedstawia nam przede wszystkim Laurę i ich wspólne życie. Uważa on, że jest najważniejszy w jej życiu, poza co raz to liczniejszymi ostatnio, wizytami jej absztyfikantów. Jednak nie martwi go to zbytnio, bo wie, że żaden mężczyzna długo nie zagrzeje miejsca przy jego ukochanej Laurze.  I tak oto stopniowo poznajemy nie tylko Laurę, ale także jej sąsiadów, codzienne rytualne spacery a przede wszystkim bardzo mądre spostrzeżenia, dotyczące ludzi. Bo Al jak i inne psy bardzo dużo wie na temat ludzi i wysuwa bardzo ciekawe wnioski. I tu książka po prostu zwaliła mnie z nóg. Punkt psiego widzenia, tego jak jesteśmy postrzegani, rozbawił mnie do łez. Zaznaczyłam sobie wiele fragmentów, przy których śmiałam się tak, że aż powstrzymać się nie mogłam, nie przytoczę tu wszystkich, bo bym musiała pół książki chyba przepisać, ale tak oto Al myśli o nas, gdy rano wstajemy:
„Wstała. Popatrzyłem na nią  i zrozumiałem, dlaczego księżniczki w zapiskach bajkopisarzy najczęściej śpią. Przebudzone wyglądają jak matki Grendela.”
Ale Al nie tylko, co do ludzi ma całkiem ciekawe spostrzeżenia, bo i o swoich towarzyszach mówi tak:
„... – zobaczyłem,  że Tofik ma bardzo smutny pysk, smutny nawet jak na basseta, który zawsze wygląda jak klient wypuszczony z alkoholowego odwyku.”

Jest tego naprawdę dużo, dużo więcej, i z całą pewnością każdy miłośnik psów, inaczej od tej pory będzie patrzył na swojego czworonoga. Ja zakochałam się za równo w tym bardzo inteligentnym psie, jak i jego znajomych, a przy okazji dowiedziałam się, komu zależy na ich śmierci. Tak, bo chociaż napisałam, że mało tu kryminału, to w końcu poprzez rozważania Ala, dowiadujemy się, kto za tym wszystkim stoi, i dlaczego zabija niewinne zwierzęta. A stało się to tak niespodziewanie, że prawie przegapiłam ten moment. Byłam tak skupiona na ironicznym nastawieniu Albrehta do życia, że prawie nie zauważyłam, kiedy rozwiązała się zagadka, która jak dla mnie nie jest najważniejsza, tylko pięknie dopełnia całości.

„Strzeż się psa” to bardzo ciekawa i zabawna książka, od której każdy miłośnik psów, wręcz nie będzie mógł się oderwać. Ja przeczytałam ją jednym tchem i z całą pewnością jeszcze kiedyś do niej wrócę. I polecam ją gorąco wszystkim właścicielom czworonogów, może i wy od tej pory inaczej spojrzycie na te nasze kochane mordki :) Ja choć skończyłam ją czytać już parę godzin temu, to nadal mam uśmiech na twarzy i nie mogę przestać myśleć o Alu i wielu zabawnych sytuacjach. Dla mnie ta książka to coś zupełnie nowego i bardzo ciekawego, książka, która rozbawi i nie da się szybko zapomnieć !

Ocena 9/10

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Oficynka, za co serdecznie dziękuję!!!

wtorek, 25 października 2011

Słońce i deszcz - Debbie Macomber




Wydawnictwo: Mira
Rok wydania: 2010
Liczba stron: 384
Źródło: Biblioteczka własna


Życie nie jest usłane różami, czasem mamy z górki czasem pod górkę i nikt na to już nic nie poradzi. Można czasem pomóc szczęściu,  ale i tak nie damy rady być zawsze pogodni, uśmiechnięci, w życiu każdego człowieka właśnie „raz świeci słońce a raz pada deszcz”. I tak też jest u bohaterów Debbie Macomber.
Molly bardzo wcześnie straciła ojca, i choć bardzo to przeżyła, to jednak dziadek robił wszystko by ulżyć w cierpieniu wnuczce. I choć bywał czasem szorstki i nieokrzesany to ona wiedziała, że zawsze może na niego liczyć, że kocha ją nad życie. Teraz on sam potrzebował pomocy, jego serce było już zmęczone i w każdej chwili mogło się zatrzymać. Tak więc Molly, wraca na farmę, by nie tylko wspomóc dziadka, ale też spędzić z nim być może ostatnie lato. A sama decyzja wbrew pozorom nie należy do łatwych, gdyż sama podróż kosztuje tyle, że musi sprzedać ona wszystko co ma. Do tego jej synowie, szczególnie starszy sprawiają same kłopoty, po tym jak ich ojca, a byłego męża Molly, skazano za defraudacje pieniędzy. Jednak Molly ma cichą nadzieję, że nie tylko wnukowie w końcu poznają dziadka ale też, że zmieniając środowisko pogodzą się z pewnymi rzeczami.
Jest jeszcze jeden problem związany z wyjazdem a zwie się on Sam Dakota. Zarządcza, któremu całkowicie ufa dziadek, a co do którego ma duże oby sama Molly. Bo choć dziadek jeszcze nigdy nie pomylił się w ocenie ludzi, to właśnie po przybyciu tego człowieka, na farmie zaczynają się dziać dziwne rzeczy.
Po książki Debbie Macomber sięgam bez żadnych obaw, poznałam już dość dobrze tą autorkę i wiem czego mogę się spodziewać. Jednak do tej pory czytałam jej książki raczej bardziej wesołe, pogodne, a ta jest zupełnie różna, co nie znaczy gorsza. Więcej w niej smutku, i jakieś takiej melancholii, więcej trudnych decyzji. Dopiero tak naprawdę na końcu można poczuć to słońce, które zaświeci nad bohaterami.
Przez całą książkę spotykamy się z niesprawiedliwą opinią, z borykaniem się i ciągłym tłumaczeniem za błędy popełnione w młodości, za błędy  popełnione pod wpływem chwili. Przecież to, że raz daliśmy się ponieść, czy po prostu się pomyliliśmy nie znaczy, że całe życie będziemy źli, czasem wręcz przeciwnie, będziemy bardziej ostrożni by nie popełnić znów tych samych błędów.
W książce „Słońce czy deszcz” znajdziemy też walkę, bardzo nierówną, o prawo do życia, do własności, do tego by po prostu godnie żyć.  Bo czyż możemy liczyć na wygraną, kiedy nie wiemy, z kim lub czym walczymy, a co jeśli to osoby reprezentujące prawo chcą nas zniszczyć i są gotowe nawet do tego by pozbawić kogoś życia.
Bardzo dobrze mi się czytało tą książkę i był nawet moment, kiedy w oku zakręciła mi się łza. Jest to dość smutna opowieść, jednak dająca wiarę i mówiąca o tym by nigdy się nie poddawać, by zawsze walczyć o swoje.
Polecam !
Ocena 9/10

niedziela, 23 października 2011

Stosik październikowy i ....

Na początek przedstawiam moje najnowsze nabytki :


za które przede wszystkim bardzo dziękuję p. Monice z Wydawnictwa Mira :) oraz p. Magdzie z Wydawnictwa Oficynka :)
Rok w Poziomce, już przeczytany i opisany w poście poniższym, ale jakby nie patrzeć należy do nabytków październikowych :)

Muszę jeszcze się pochwalić, że w tym roku przeczytam już o:
  • 20 książek więcej niż w 2010 roku
  • ponad 30 książek więcej niż w 2009 roku
  • i 25 więcej niż w 2008 roku
A na chwilę obecną nie przeczytanych książek pozostało mi 38. Tak oto prezentuje się stosik wszystkich książek własnych czekających w kolejce na przeczytanie :)
Pewnie nie uda mi się już wszystkich przeczytać w tym roku, zwłaszcza, że co rusz dochodzą nowe nabytki, ale niedługo zaczynam dwutygodniowy urlop i mam zamiar cały poświęcić na czytanie :)

Jestem ciekawa jak u Was z tymi stosami nieprzeczytanych a ciągle czekających w kolejce książek :)

czwartek, 20 października 2011

Rok w poziomce – Katarzyna Michalak


 
Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie
Rok wydania: 2010
Liczba stron: 261
Źródło: Biblioteczka własna


Do książek pani Katarzyny Michalak namawiać mnie nie trzeba, dlatego gdy tylko w Biedronce zobaczyłam „Rok w poziomce”, bez chwili zastanowienia wylądowała ona w moim koszyku. I tak zaczęła się moja przygoda z Ewą, Karoliną, Andrzejem i Witoldem :)
A wszystko zaczęło się od białego małego domku. Ewa po trudnych przeżyciach, po toksycznym związku z panem K., postanawia w końcu spełnić choć jedno swoje marzenie – stać się właścicielką właśnie małego domku, gdzieś na odludziu, wśród nieograniczonej przyrody. Jednak w życiu nic nie jest proste, a na domek trzeba solidnie zapracować. Andrzej, w którym Ewa od lat się podkochuje, postanawia jej pomóc, pożyczyć pieniądze w zamian za wydanie bestsellera. I tak oto życie Ewy, i innych zmieni się diametralnie ...
Moja przygoda z książkami pani Michalak rozpoczęła się od „Poczekajki”, którą wręcz pochłonęłam i czułam wielki niedosyt. Teraz miałam okazje znów spędzić niezastąpione chwile z nowymi bohaterami i na nowo odkryć cudowny świat, pełen wiary i nadziei.
Ktoś może powiedzieć, że to kolejna książka o domku w lesie i jak to łatwo wszystko przychodzi bohaterom. A jednak ta książka na swój sposób jest inna, i co z tego że dobrze się kończy. Ja tam lubię takie zakończenia i czasem są one bardzo potrzebne.
Autorka ma niesamowicie lekkie pióro, przez co jej książki, są bardzo przyjemne w odbiorze. Najbardziej podoba mi się duży nacisk jaki kładzie ona na przyrodę, jej rolę w życiu człowieka, choć w tej książce nie był on najważniejszy, to właśnie czytając o sarenkach, porankach na ganku w śród śpiewu ptaków, najlepiej mi się wypoczywa i wycisza.  Może to trochę naiwne, ale ja bym też tak chciała, chciałabym umieć tak doceniać wszystko to co zostało nam dane a co tak skutecznie niszczymy.
„Rok w poziomce” to książka, nie tylko o białym małym domku Ewy, to przede wszystkim książka, która ma nam uświadomić, że warto marzyć, warto brać z życia pełnymi garściami, ale dając coś w zamian np. własny szpik kostny. Autora w dość błahą treść wplotła ważny wątek jakim jest pomoc osobom chorym na białaczkę.  Ewa uratowała życie Karoliny, Ja mogę uratować komuś innemu.
Polecam „Rok w poziomce” bo to nie tylko ciepła i przyjemna książka, ale przede wszystkim bardzo mądra i niosąca wiarę !
„Podarowane dobro, zawsze powraca podwójnie”
Ocena: 9,5/10

poniedziałek, 17 października 2011

Krótki przegląd filmowy


Mało oglądam filmów, szczególnie, gdy pogoda dopisuje, szkoda mi czasu na ślęczenie przed telewizorem. Ale jako wierna fanka polskiego kina czasem coś tam obejrzę i tak oto ostatnimi czasami w moje ręce wpadły trzy takie oto pozycje:

Projekt dziecko czyli ojciec potrzebny od zaraz - 2010
Są trzy rzeczy, które musi zrobić prawdziwy mężczyzna.  Zasadzić drzewo, zbudować dom i… spłodzić potomka. A co jeśli mężczyzna nie może mieć dzieci? Rozwiązań jest kilka…
Ania (Dominika Ostałowska) i Piotr (Zbigniew Zamachowski) wpadają na szalony pomysł, dzięki któremu będą mogli cieszyć się wymarzonym dzieckiem. Rozpoczynają poszukiwania idealnego… zastępcy. Tylko gdzie go znaleźć? Może wśród najbliższych znajomych, bo w końcu od czego są przyjaciele.

Nie było to jakieś szaleństwo niestety, i raczej do komedii bym tego filmu też nie zaliczyła, chyba że do „czarnej”. Kompletnie nie pasował mi Karolak w roli geja czy Ostałowska z jej posępna miną. Jest to film na którym nie wiadomo, czy się śmiać czy płakać, a szkoda bo pomysł na film był nawet fajny.

Los numeros - 2011
„Los numeros” to historia policjanta Kuby (w tej roli Lesław Żurek), który trafia kumulację na loterii ale zamiast otrzymać wygraną w wysokości 17 milionów, zostaje oskarżony o próbę jej wyłudzenia. Kłopoty to dla Kuby specjalność, więc przekręt, na trop którego wpada, burzy jego policyjną krew. Prawdziwej kumulacji przygód i kłopotów, w które wpadnie seksowny policjant towarzyszyć będzie kumulacja pięknych kobiet. Wokół Kuby krążyć będą przebojowa prezenterka loterii Iwonka (Weronika Książkiewicz), piękna prawniczka Marta (Tamara Arciuch) oraz sąsiadka Ania (w tej roli debiutująca na dużym ekranie Justyna Schneider).

Zdecydowanie lepsza komedia, może niezbyt ambitna ale można się  pośmiać, obsada całkiem ciekawa, choć niektórzy aktorzy mało znani, a i pomysł też niczego sobie (w każdym bądź razie nowy). Praktycznie do samego końca ciężko było zgadnąć kto stoi za przekrętem i jak go chce zrealizować. Dobrze się bawiłam na tym filmie, choć bywały lepsze komedie.

Wojna żeńsko – męska – 2011
...
To film dla bezpruderyjnego widza, otwartego na nowe doznania… także damsko-męskie. Historia bezrobotnej dziennikarki, która walczy z nadwagą i brakami na koncie skuteczniej niż Bridget Jones i choć o mężczyznach wie znacznie więcej niż wszystkie Lejdis razem wzięte, znalezienie tego właściwego będzie wymagało od niej nie lada wysiłku. Szczególnie, że jej dorosła córka nie tylko bezlitośnie ocenia jej poczynania, ale sama liczy na radę matki w miłosnych perypetiach. W roli matki i córki Sonia Bohosiewicz i jej młodsza siostra Maja. Zbliża się decydująca bitwa w odwiecznej wojnie żeńsko-męskiej. Kto z tego starcia wyjdzie zwycięsko?

Opis do tego filmu średnio ma się do treści i nie wiem po co to porównanie do Bridget Jones, ale sam film jest genialny. Obsada rewelacyjna – Ibisz i jego czerwony dywanik – masakra po prostu !!! Nie jest to lekki w odbiorze film ale za to wspaniale oddaje portret psychologiczny polskiego społeczeństwa!
Polecam, chociaż jeden polski film trzyma poziom ;) albo pion, kto obejrzy będzie wiedział ;)

niedziela, 16 października 2011

Małe krzywdy – Priscilla Masters



Wydawnictwo: C&T
Rok wydania: 2007
Liczba stron: 199
Źródło: Biblioteczka własna


Po ostatnio czytanej przeze mnie serii  kryminałów skandynawskich, postanowiłam trochę zmienić środowisko i przenieść się do Wielkiej Brytanii, do tradycji angielskiej. Jak  możemy się dowiedzieć z opisu z okładki,  Priscilla Masters znana jest z thrillerów medycznych oraz właśnie z serii  powieści z inspektor Joanną Piercy. Dla mnie to pierwsze spotkanie z tą autorką, a jak wypadło, o tym za chwilę.
Dean, miał to nieszczęście przeżyć całe dziesięć  lat, choć lepiej było by dla niego, gdyby wcale się nie urodził. Już od pierwszych dni zaniedbywany przez matkę, często trafiał do rodzin zastępczych i tak samo często wracał do domów dziecka. Życie nauczyło go by być twardym i się nie poddawać, że tylko sprytem i skrytością można cos osiągnąć, jednak do końca swoich dni nie wyzbył się naiwnej wiary w ludzi, nie potrafił wyzbyć się ufności, która go zgubiła.
Inspektor Joanna Piercy dostaje zgłoszenie, że na stoku góry Mrugające Oko, doszło do morderstwa, jednak czegoś takiego się nie spodziewa. Na miejscu zastaje zwłoki dziecka, uduszonego i częściowo spalonego. Po bliższych oględzinach okazuje się też, że było ono molestowane seksualnie oraz ktoś się nad nim znęcał, gasząc papierosy na tak wątłym i delikatnym ciele. Kto był do tego wszystkiego zdolny, jak bardzo trzeba być chorym, by tak potraktować dziecko? W miarę prowadzonego śledztwa okazuje się, że całe zło wyrządzone chłopcu, spoczywa nie na jednej ale na wielu osobach. I tak oto Joanna wchodzi w świat pedofilii, gdzie nikt nie jest bez winny i każdy na swój sposób wykorzystywał naiwność tego małego chłopca.
Temat książki dość trudny i poważny, ale naprawdę ważny. Nie tylko w Wielkiej Brytanii, ale na całym świecie spotykamy się z molestowaniem dzieci, przemocą domową. Autorka napisała całkiem dobrą książkę, ukazując nam dość brutalny świat, domy dziecka w których wychowawcy nie panują nad podopiecznymi, dzieci, które nie radzą sobie z rzeczywistością. I choć domyślałam się zakończenia to jednak nie do końca udało mi się prawidło wskazać mordercę. I tu też należą się wielkie brawa dla Priscilli, która nie tylko do końca potrafiła utrzymać książkę w napięciu ale i zaskoczyć.
Jednak książka ma też wady – bohaterowie, głównie policjanci zostali jakoś tak dziwnie nakreśleni, z jednej strony wszędzie i do wszystkich mieli pretensje o to co się stało, że nikt nie interesuje się dziećmi z domów dziecka a sami w tym kierunku też nic nie robili. Byli jacyś tacy strasznie nie przychylni i jakoś trudno było ich polubić czy chociaż mieć do nich szacunek. Nie wiem też po co autorka wprowadziła wątek dwojga ludzi, którzy mieszkali na tej górze w jaskini. Nie bardzo oni coś wprowadzili do śledztwa,  a tylko w kółko bali się pomocy społecznej. No i ostatni minus to powtarzające się fragmenty – co kawałek miałam wrażenie, że pewne fragmenty już były, autorka parę razy powtarzała to samo, dokładnie tymi samymi słowami, tak jakbym nie była w stanie zapamiętać i trzeba by mi było w kółko powtarzać te same informacje.
Tak więc, książka „Małe krzywdy” podobała mi się i jednoczenie nie podobała się. Ale nie żałuję, że ją przeczytałam, bo pomysł na książkę był naprawdę dobry, motywów zbrodni, jak i podejrzanych nie brakowało, a ja kolejny raz miałam okazję się przekonać, jak bardzo zły jest ten świat.
Na półce czeka mnie jeszcze jedna książka z inspektor Joanną w roli głównej i mimo wszystko jestem ciekawa jak wypadnie.
Ocena 6,5/10

piątek, 14 października 2011

Rozdawajka

Udało mi się w końcu skończyć remont, a jak to bywa w takich ciężkich chwilach, wzięłam się za gruntowne porządki i niestety okazało się, że nie mam już gdzie upychać książek. Zrobiłam małą selekcję (na razie), parę książek wydałam sąsiadce a te trzy postanowiłam wysłać w świat. Może się znajdzie dla nich dobry dom i trochę miejsca na innym regale ;)
Do rozdania mam:

  1. "Podanie o miłość" - Katarzyny Grocholi
  2. "Winnicę w Toskanii" - Ferenca Mate
  3. "Faceta z prostą instrukcją obsługi" - Agaty Mańczyk
Ta trzecia pozycja bardziej młodzieżowa, ale może ktoś dla córki albo młodszego rodzeństwa by chciał :)

Zgłaszać można się do 14 listopada, podając w komentarzu, na którą książkę ma się ochotę. Można zgłosić się po jedną lub po wszystkie.
Będzie mi miło, jeśli poinformujecie o rozdawajce na swoich blogach.

środa, 12 października 2011

Plaża Muszli – Marie Hermanson



Seria wydawnicza: Terytoria Skandynawii
Rok wydania: 2008
Liczba stron: 277
Źródło: Biblioteczka własna


Swojego czasu w księgarniach kupowałam wszystko co związane ze Skandynawią. Zresztą te książki same mi wskakiwały w ręce i nie mogłam przejść obok nich obojętnie. Tak było i z „Plażą muszli”, która jest swojego rodzaju wyjątkiem, bo z literatury skandynawskiej zaopatrzyłam się w masę kryminałów, a ta jedyna jest powieścią, dlatego tym bardziej byłam jej ciekawa.
Ulrika po dwudziestu czterech latach powraca na Plażę Muszli. To tu spędziła najpiękniejsze lata dzieciństwa i to tu wydarzyło się coś, co miało ogromny wpływ nie tylko na nią, ale też na całą rodzinę jej przyjaciół. Teraz pokazując synom szczęśliwe miejsce swojego dzieciństwa, powraca do niej wszystko to, co wydarzyło się w wakacje 1972 roku. Ale oprócz wspomnień bohaterka zastanawia się do kogo mógł należeć szkielet dziewczyny, który w skałach znaleźli jej synowie, i czy coś go łączyło z małą Mają.
W książce poznajemy nie tylko  Ulrikę i rodzinę Gattmanów, ale też Kristinę, która wydawać by się mogło, nie miała nic wspólnego z nimi. Kristina była inna, nie gorsza, ale właśnie ta inność ją wyróżniała. Nie lubiła ona ludzi, byli dla niej zbędnym otoczeniem, które wiecznie coś chciało, a przede wszystkim za dużo mówiło. Zamieszkała ona niedaleko plaży, w zupełnie prymitywnych warunkach, i tam w końcu odnalazła spokój. Pranie, sprzątnie, znoszenie opału, to były główne jej zajęcia, zaraz obok zbierania. Kristina zbierała wszystko to, co należało do przyrody i ściśle się z nią łączyło, ptasie pióra, czaszki, skóry zwierząt i z nich robiła prawdziwe dzieła. Jednak choć wszystko wydawało się być na dobrej drodze, to jednak Kristina pewnego dnia zaginęła, podobnie jak Maja.
Czy coś łączyło te dwie osoby? Jaki wpływ miało małe autystyczne dziecko na dorosłą odizolowaną osobę. Tego lata nikt nie zapomni i nie dla każdego skończy się ono dobrze.
Nie spodziewałam się, że ta książka aż tak mnie wciągnie. Nie ma tu za dużo akcji, większość czasu Ulrika wspomina swoje początki w rodzinie  Gattmanów, jak pomału stawała się ich częścią życia, a oni jej, a jednak cały czas coś wisiało w powietrzu i nie pozwalało odłożyć książki. Ta plaża, rodzina, mały domek, pokoik na poddaszu – wszystko jakby owiane cieniutką niteczką magii.
Autorka ma bardzo ładny styl pisania i język jakim pisze jest taki malowniczy, poetycki, po prostu piękny. Aż chciałoby się być na tej plaży, i wkraczać w dorosłość razem z dziewczynami. Jednak to co najbardziej podobało mi się w tej całej historii, to Kristina i świat widziany jej oczami, jej odczucia, strach, i piękno, które potrafiła znaleźć tam, gdzie inni nie widzą.
„Ale na razie jest cicho. Świat odpoczywa w przerwie między dwiema zmianami. I właśnie do tego odpoczywającego świata sunie po morzu, bezwietrznym i spokojnym jak jezioro jaskiniowe. Kajak przemieszcza się wzdłuż dobrze znanego wybrzeża, stromych granitowych skał, ocienionych plaż, liże je jak zwinny wąski język.”
„Plaża muszli” to książka trochę melancholijna, trochę smutna ale w gruncie rzeczy bardzo piękna. Cieszę się, że na nią trafiłam, że mogłam poznać historie tego magicznego miejsca, historię różnych ludzi, których połączyło lato 1972 roku.
Polecam !
Ocena 9,5/10

poniedziałek, 10 października 2011

Morderstwo niedoskonałe – Agnieszka Krawczyk


 
Wydawnictwo: SOL
Rok wydania: 2011
Liczba stron: 285
Źródło: Biblioteczka własna


To moje pierwsze spotkanie z twórczością Pani Agnieszki i zaliczam je do tych z gruntu bardzo udanych. Jak sama autorka pisze, tworzy ona książki „zabawne, które mają przynieść czytelnikowi uśmiech i chwilę odpoczynku” i właśnie ta taka jest. Ci którzy pokochali Chmielewską za „Lesia” pokochają panią Krawczyk za „Mizerę, Mareczka, Adelę i Martę”.
Tak, właśnie ta czwórka bohaterów ma przyjemność pracować w pewnym wydawnictwie, które nie do końca jest nastawione  na jakość, za to wydaje wszystko i dużo, byle tylko był zysk. Bajki dla dzieci, encyklopedie, poradniki, kryminały – a co tam, nawet jeśli książka to wielki gniot, nic nie szkodzi, redaktorzy, trochę ją przerobią i jakoś to będzie. Gorzej jeśli w nadesłanym maszynopisie brakuje środka a autor zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Mareczek i Adela mają nie lada problem, środek wprawdzie można dopisać samemu, ale co zrobić z zaginionym, do tego policja węszy i wypytuje, Mizera przebiera się za wielką czerwona mysz, zbliża się termin oddania prac na konkurs książki kryminalnej, a trzeba jeśli znaleźć Kusibaba, który nie wiadomo czy jest kobietą czy mężczyzną.
To i o wiele więcej można znaleźć w książce pani Agnieszki. Zabawnych sytuacji zdecydowanie nie brakuje, bohaterowie są wprost przecudowni, nie brakuje im pomysłów i poczucia humoru. Do tego „Encyklopedia absurdów Adeli” pięknie dopełnia całości. A właściwie nie tylko encyklopedia, bo same powiedzonka Adeli, zbijały mnie z nóg:
„Zrobił nas w słonia"
"Bał się jak diabeł święconej wołgi"
"Nie zasypiał gruszek w popielcu"
Ta książka to dla mnie prawdziwe mistrzostwo, i z pewnością do niej jeszcze powrócę, a już na pewno zapoznam się z innymi książkami tej autorki. Polecam ją wszystkim, którzy lubią absurdalne sytuacje, trochę ciapowatych ale za to  pomysłowych bohaterów. „Morderstwo niedoskonałe” to idealna książka na jesienne pochmurne dni, to taki kryminał na wesoło :)
Ocena: 10/10

poniedziałek, 3 października 2011

Labirynt kłamstw – Tess Gerritsen



Wydawnictwo: Mira
Rok wydania: 2011
Liczba stron: 442
Źródło: Biblioteczka własna


Twórczość Tess Gerritsen miałam przyjemność poznać, przy okazji czytania książki „Bez skrupułów”, dlatego, gdy tylko nadarzyła się okazja, bez wahania i z wielką ciekawością sięgnęłam po „Labirynt kłamstw”. Tak jak poprzednio, tak i teraz książka składa się z dwóch historii, niesamowicie wciągających, gdzie akcja już od samego początku, już od pierwszych stron nabiera niesamowitego tempa i nie zwalnia aż do ostatniej strony.
Telefon o północy.
Wierzycie w miłość od pierwszego spojrzenia? Sarah Fontaine na pewno, bo ledwie poznała Geoffreya, to bez wahania wyszła za niego za mąż. Ten mężczyzna nie tylko był diabelsko przystojny ale też potrafił sprawić, by ona, mała szara myszka, uwierzyła w siebie. Wszystko to stało się nagle, tak samo jak telefon, który niespodziewanie zadzwonił o północy. I tak oto Sarah krótko po swoim ślubie dowiaduje się, że jej mąż, jej ukochany nie żyje. Tylko dlaczego człowiek z Departamentu Stanu twierdzi, że jej mąż zginął w pożarze w hotelu Berlinie, skoro miał być Londynie? I dlaczego ten sam człowiek twierdzi, że prawdziwy Geoffrey umarł jako dziecko. Sarah musi dowiedzieć się prawdy o swoim mężu, o swoim małżeństwie,  a coś podpowiada jej, że on jednak żyje, tylko dlaczego ją oszukiwał i kim naprawdę jest?.
Przemierzając miasta europejskie, Sarah wpada w sam środek afery szpiegowskiej, w którą zaangażowani są przedstawiciele rządu, CIA oraz Mossadu. Czy uda jej się z tego wyjść cało? Czy człowiek, który ją w to wciągnął, ma choć trochę sumienia, by pomóc się wydostać z szykowanej na nią pułapki?
Bez odwrotu.
Catherine Weaver prowadzi dość spokojne życie, po rozwodzie nadal zajmuję się charakteryzacją w produkcjach filmowych swojego byłego męża. Jednak jako samotna kobieta, najwięcej czasu lubi spędzać ze swoją przyjaciółką, by razem trochę ponarzekać na mężczyzn. Jednak ten wypad do najlepszych nie należy, najpierw po drodze, wpada jej pod koła mężczyzna, a potem  ginie jej przyjaciółka. Victor Holland, któremu uratowała życie, zostawił w jej samochodzie dowód, przeciwko pewnej firmie, a który to musi koniecznie odzyskać, by przeżyć. Jednak i Catherine już nie jest bezpieczna, odwożąc rannego do szpitala, zostawiła po sobie ślad, a tym samym ściągnęła na siebie wielkie niebezpieczeństwo. I tak razem z Victorem chcąc przeżyć, muszą znaleźć kolejny dowód na to, że za rządowe pieniądze pewna firma produkuje broń biologiczną. Wiele osób stanie na głowie, by te informacje nigdy nie ujrzały światła dziennego, a tych dwoje, by wyjść z tego cało.
Uwielbiam thrillery, a w szczególności medyczne i tego mogę zaliczyć do jednego z lepszych. Jako, że nie jest to moja pierwsza książka tej autorki, tak więc wiedziałam, czego mogę się spodziewać i oczywiście się nie zawiodłam. Jak już pisałam na początku, to co najbardziej mi się podoba w książkach Tess Gerritsen, to akcja, która wciąga nas już praktycznie od pierwszej strony i która nabiera niesamowitego tempa. Czytając nie mamy chwili na zastanawianie się, czy znużenie, bo autorka ani na chwilę tego tempa nie zwalnia. I choć samo zakończenie jest może ciut przewidywalne, to i tak  książkę czyta się z zapartym tchem do ostatniej strony.
Kolejnym elementem, dość charakterystycznym w książkach tej autorki, jest drobny wątek romansowy, delikatnie wpleciony w całość. Nie jest on nachalny, nie wychodzi na pierwszy plan, a jest wręcz doskonałym wypełnieniem całości. I mi się on bardzo podoba, bo w końcu ludzie w sytuacjach zagrożenia potrzebują bliskości, poczucia bezpieczeństwa, a dzięki niemu, temu wątkowi, bohaterowie stają się bardziej ludzcy, bardziej prawdziwi.
„Labirynt kłamstw” to niesamowicie wciągająca książka, thriller w którym nie brakuje zagadek, płatnych morderców, przekupnych ludzi na wyższych stanowiskach. FBI, CIA, Mossad, czy oni wszyscy aby na pewno dbają o nasze bezpieczeństwo, czy w śród nich nie znajdziemy nie jednej ale wiele „czarnych owiec”, które by chronić swoje stanowisko, są w stanie przymykać oczy na pewne sprawy. Czy ludzie, których by się wydawało, dobrze znamy, są na pewno tym, za kogo się podają? To wszystko i o wiele więcej znajdziecie w tej książce i z pewnością przekonacie się,  że władza i pieniądze, mogą zniszczyć każdego.
Polecam wszystkim fanom thrillerów, naprawdę warto !
Ocena 9,5/10

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Harlequin/Mira, za co serdecznie dziękuję !!!

niedziela, 2 października 2011

Cukiernia pod Amorem. Zajezierscy – Małgorzata Gutowska - Adamczyk


 
Wydawnictwo: WNK
Rok wydania: 2010
Liczba stron: 466
Źródło: Biblioteczka własna


„Cukiernia pod Amorem” to kolejna książka, którą kupiłam pod wpływem wielu pozytywnych recenzji, których naczytałam się na blogach. Kupiłam ją już dawno temu, kiedy pojawiała się ona wszędzie, i wszędzie było o niej głośno, jednak cały czas odkładałam ją na później, obawiając się czy aby mi się też spodoba. A teraz czym prędzej będę musiała się zaopatrzyć w kolejną cześć.
Iga każde wakacje spędza w rodzinnym Gutowie, chodź studiuje w wielkim mieście, to wie, że jej miejsce jest tu, w tej małej mieścinie, w rodzinnej cukierni. Nie zależy jej na wielkiej karierze, na pracy dla wielkiej korporacji, zdecydowanie woli pracować dla siebie, i rozwijać rodzinny biznes. I tak razem z ojcem i babką robią wszystko by ich cukiernia nie tylko przynosiła jak największe zyski, ale też by ludziom naprawdę smakowały wyroby cukiernicze, by miło spędzali czas w kawiarnianym ogródku. Niestety babcia pewnego dnia dostaje wylewu, a archeolodzy przekopując Gutowo, dokonują niezwykłego odkrycia.
Co wspólnego ma babcia i tajemnicze odkrycie ? Pierścień odnaleziony przez archeologów należał dawno temu do rodziny babci, aż pewnego dnia zaginął w tajemniczych okolicznościach. Teraz Iga za wszelką cenę chce się dowiedzieć jego historii a przy okazji poznać bliżej historię własnej rodziny, silnych kobiet i ich namiętności.
Zaczynając książkę czekałam na to by zachwyciła mnie tak samo, jak innych, by pochłonęła mnie totalnie. Nie wiem czego tak do końca się po niej spodziewałam i sama nie wiem, w którym momencie przepadłam na dobre. Ot niby zwykła historia rodzina, ale te dworki dziewiętnastowieczne, życie na prowincji, to jest naprawdę coś. Autorka świetnie oddała realia tej epoki, jej koloryt. Kobiety, choć podporządkowane mężczyzną, to jednak one rządziły wszystkim, to na ich głowach było utrzymanie rodziny. I choć wielokrotnie chciały, by ich dzieci, by ich córki, nie popełniały tych samych błędów, to jednak nie dało się ich przed tym ustrzec. Ale dzięki temu też były one z pokolenia na pokolenie co raz silniejsze i co raz mądrzejsze.
„Cukiernia pod Amorem” to bardzo mądra i barwna historia o kobietach i ich mężczyznach, o rodzie Zajezierskich na tle przełomowych wydarzeń historycznych. I choć nie do końca umiem sprecyzować to, co mnie tak bardzo urzekło w tej książce, to jednak wiem, że koniecznie muszę zapoznać się z dalszą historią rodziny. Autorka postąpiła bardzo nieładnie, kończąc książkę w tak ważnym momencie ! I teraz jak tu nie kupić kolejnej części?
Mówi się, że apetyt rośnie w miarę czytania i w tym przypadku zdecydowanie tak jest. Ja mam apetyt na więcej !!!

Ocena 9,5/10